می دانم ، پس هستم

این روزها زندگی آرامی ندارم . شب و روزم سخت می گذرد و با درد . خیلی ها مثل من هستند . و خیلی ها عذابشان بیشتر است . گاهی که حرف های مادری داغدیده را می خوانم و یا درد و دل زنی که یک ماه است همسرش را برده اند و از حالش خبری ندارد ، تنم می لرزد ، یخ میکنم در این گرما . ساعتها و حتی روزها زمان می برد تا کمی آرام شوم . با این حال راضیم . بی قراری از بی تفاوتی بهتر است و از نادانی بسیار بهتر . پتک نادانی که به سرت می خورد ، دردش از درد باتوم بیشتر است . یاد زنی می افتم که در اتوبوس به خواهرم گفته بود :"خب تقلب کرده باشند خانم! بالاخره یکی رئیس جمهور شده دیگه!" یا دخترجوانی که 30خرداد توی مترو دیدیم . با دوست پسرش قرار داشت و نگران بود که مبادا دیر برسد . من و خواهرم میرفتیم انقلاب . حرفش که پیش آمد 10 دقیقه طول کشید تا من و خواهرم به او فهماندیم که قضیه چیست و همه چیز مربوط به تقلب در انتخابات است و ما اعتراض داریم به نتیجه و امروز هم تجمع داریم . چقدر خوشحال بودیم که حداقل یک نفر را مطلع می کنیم از واقعیت . تا اینکه قبل از پیاده شدن برگشت و گفت : "یعنی شما فقط میخوایین که میرحسین رئیس جمهور شه ؟ فقط همین؟!"